Natuurlijk schreef ik over Edinburgh! Sinds onze vakantie aldaar afgelopen oktober spookt deze stad door mijn hoofd. Het is deels de setting van een verhaal waar ik aan werk en de perfecte locatie voor mijn verhalen.
Tijdens de eerste module Ontwikkel je eigen stijl van mijn opleiding bij de Schrijversacademie kwam ook het beschrijven van landschappen voorbij. Hoe je bijvoorbeeld de setting kunt aanpassen aan de emotie. Ik vond dat geen makkelijke opdracht! Naar aanleiding van de feedback van de docent en de studiegenoten bleek dat ik bepaalde eindjes niet aan elkaar vast had geknoopt. Dat was persoonlijk, want de een vond het prima en de ander stoorde zich eraan. Ik heb het verhaal n.a.v. het commentaar van de docent aangepast, maar niet n.a.v. het commentaar van de studiegenoten. Ik kon mij wel en niet vinden in hun feedback. Zo vond de een dat de hoofdpersoon een krachtig persoon is omdat wij zich ondanks het vertrek uit de mooie stad zich positief weet op te stellen. Daar kon ik mij absoluut in vinden. Een andere studiegenoot vond de laatste zin overbodig. Maar in mijn optiek heeft dit verhaal wel een einde nodig en zou het stukje uit het notitieboek het einde te open houden. Ik heb de hoofdpersoon inderdaad krachtig gemaakt. Zij vindt het jammer dat ze weg moet uit de stad. Ze heeft er genoten. De regen staat hier symbool voor haar vertrek. Maar ze blijft positief en blijft observeren omdat zij daar oog voor heeft. Is zij ook schrijver misschien? Hoe interpreteer jij mijn verhaal? Hieronder zie je mijn poging.
Regenachtig Edinburgh
Een grote gele paraplu doemt op voor een turquoise huis in mistig Victoria Street. Ik houd mijn capuchon geklemd om mijn hoofd terwijl ik nog wat winkels bezoek voordat ik richting het vliegveld vertrek. Voor de laatste keer loop ik even de Old Town Bookshop binnen. Vervolgens loop ik richting Cockburn Street. De stortvloed aan regen klinkt bijna net zo hard als mijn rolkoffertje dat klettert over de straatstenen.
De statige huizen lijken net als ik te bukken onder deze wolkbreuk. Hun zandgrijze stenen kleuren naar het zwartst mogelijke grijs. Alle frivoliteit waarvoor je naar deze straat komt is met de regen de goten in gespoeld. Ik hoor het water gutsen en volg de stroom die zich stroperig een weg baant naar beneden tot aan Market Street. De etalages lijken als felle ogen uit hun grauwe kassen te springen. Achter de beslagen ruiten schuilen verloren toeristen. Ik moet de neiging weerstaan om ze uit de winkels de straat op te trekken. Ook in de regen is het historische Edinburgh een lust voor het oog.
Ik besluit mijn laatste uur door te brengen in een van de oudste koffiehuisjes van de stad. Een groepje Japanse toeristen in felgele regenponcho’s loopt aan de overkant de Harry Potter-winkel binnen. Achter het glas is het troostend warm. Met een mok koffie lees ik in mijn notitieboek over mijn eerste dag in deze oude stad: Met Googlemaps kom ik een heel eind. Het kasteel op de heuvel doemt vanuit iedere zijstraat op. Het lijkt bijna niet uit te maken waar je loopt. De oudheid van deze stad maakt me heel erg nieuwsgierig naar het verleden. Misschien heb ik teveel Outlander gekeken?
Ik drink mijn koffie op. Het is tijd om de tram richting het vliegveld te nemen.
